.jpg)
Een gevaarlijke fase, anoniem te blijven
werken als een werkmier, je antennes in
de lucht prikken, de film Ants zien, gele
en bruine kleren in een rugzak laden, je
beste vrienden begroeten. De vervloekingen
op mijn bestaan lossen langzaam op. Er zijn
engelen nu die lang gereisd hebben, me met
raad en met daden bijgestaan hebben. O joy.
Mensen blootstellen, aan valse informatie
doet een alarm afgaan en een grijspluchen
olifant zal toeteren en aardig zijn als jouw
familie, maar hij zal ook je ivoor verliezen.
Ik denk dat alle jonge kids wel eens dromen
van beroemdheid online. Maar je moet krap
afstand doen van je cultuur en je vergeet die
generaties te verbinden met elkaar die nooit
zoiets gezien hebben als wat jij uitspookt op
TikTok. Je kan geen letters schrijven op een
puntdak, laat staan op een punthoofd, op die
kerken staat geen graffiti, gelukkig maar, nu
wel donkere, lauwe schaduwen van waar
mannen zijn gaan plassen in de boompjes.
En staat er al eenzaam een plastic wimpel
met een advertising voor Kellogg’s op de
tafel, onthou dan dat de kinderen er hun ogen
op uitkijken, als het maar naar suiker smaakt.
Hun geheimen zijn als een manier waarop ze
denken je stem te kunnen horen, als ze laat in
de avond alleen zijn en je vertrouwde wagen
maar niet op de oprit komt parkeren. Ze zijn
niet slecht, de kinderen, ze zijn jouw project.
Samen gezellig films kijken en nog checken
of de batterijen in de remote het nog doen
ondervind je wel aan den lijve. Zolang ze
het nog doen, begrijp je wat er al mogelijk
is. Hoe we op grotere schaal gelijkaardige
oplossingen in nieuwe initiatieven mogen
integreren. Iedereen rond Kattegat is vrij
om zich kandidaat te stellen voor functie
van chieftain. Ik dacht dat dit was wat je
wilde, Kathy. En jij Jeroen, wij zullen straks
samen Bataille spelen met de kaarten op een
rood laken op de salontafel, alsof we magic
tricks aan het oefenen zijn. In de bruine kast
ligt nog 10.000 lire waarmee we morgenavond
tandenborstels en een vaas voor mama kunnen
kopen – en schikken, na haar optreden met die
danseressen, want zij kan het beste zingen van
zovele mensen, beter dan wat ik gevonden zou
hebben in de binnenkant van een houten gitaar
als ik van een van de snaren een grappige ring
met een zilveren bloemenknop erop in mekaar
zou geknutseld hebben. In de monocultuur
van ons mieren, zorgt een bepaald zuur op
ons lichaam ervoor dat vijanden ons nooit
aanvallen of opeten zullen omdat we nooit
smakelijk zijn. We vlechten dan ook een nest
van wilgentakken en dit alvorens ene J. Edgar
Hoover ons in de boeien slaat wegens een stel
niet-patriottische voorliefdes en we zullen ook
wonen in dat nest, in een groot woud waar niet
langer hout voor slaapkamers in de stad gekapt
mag worden. We nemen ook telefoons mee uit
onze oude huizen en knippen met een roestige
schaar de draden ervan stuk. We rijden nog een
keer met een Opel door het plastic beschermlint
van de carwash, we maken nog een spin met de
gierende banden op het asfalt, zodat een zwarte
afdruk achterblijft en dan vragen we ons weer af
waar we wonen. Of andere weggebruikers thans
vloeken in de trant van ‘constant-die-’n-Opel’ in
een achteruitkijkspiegel, omdat ze niet begrijpen
dat we ook werkelijk naar Istanbul onderweg zijn.
Comments