– mijn schedel van Descartes

Een gevaarlijke fase, anoniem te blijven

werken als een werkmier, je antennes in

de lucht prikken, de film Ants zien, gele

en bruine kleren in een rugzak laden, je

beste vrienden begroeten. De vervloekingen

op mijn bestaan lossen langzaam op. Er zijn

engelen nu die lang gereisd hebben, me met

raad en met daden bijgestaan hebben. O joy.

Mensen blootstellen, aan valse informatie

doet een alarm afgaan en een grijspluchen

olifant zal toeteren en aardig zijn als jouw

familie, maar hij zal ook je ivoor verliezen.

Ik denk dat alle jonge kids wel eens dromen

van beroemdheid online. Maar je moet krap

afstand doen van je cultuur en je vergeet die

generaties te verbinden met elkaar die nooit

zoiets gezien hebben als wat jij uitspookt op

TikTok. Je kan geen letters schrijven op een

puntdak, laat staan op een punthoofd, op die

kerken staat geen graffiti, gelukkig maar, nu

wel donkere, lauwe schaduwen van waar

mannen zijn gaan plassen in de boompjes.

En staat er al eenzaam een plastic wimpel

met een advertising voor Kellogg’s op de

tafel, onthou dan dat de kinderen er hun ogen

op uitkijken, als het maar naar suiker smaakt.

Hun geheimen zijn als een manier waarop ze

denken je stem te kunnen horen, als ze laat in

de avond alleen zijn en je vertrouwde wagen

maar niet op de oprit komt parkeren. Ze zijn

niet slecht, de kinderen, ze zijn jouw project.

Samen gezellig films kijken en nog checken

of de batterijen in de remote het nog doen

ondervind je wel aan den lijve. Zolang ze

het nog doen, begrijp je wat er al mogelijk

is. Hoe we op grotere schaal gelijkaardige

oplossingen in nieuwe initiatieven mogen

integreren. Iedereen rond Kattegat is vrij

om zich kandidaat te stellen voor functie

van chieftain. Ik dacht dat dit was wat je

wilde, Kathy. En jij Jeroen, wij zullen straks

samen Bataille spelen met de kaarten op een

rood laken op de salontafel, alsof we magic

tricks aan het oefenen zijn. In de bruine kast

ligt nog 10.000 lire waarmee we morgenavond

tandenborstels en een vaas voor mama kunnen

kopen – en schikken, na haar optreden met die

danseressen, want zij kan het beste zingen van

zovele mensen, beter dan wat ik gevonden zou

hebben in de binnenkant van een houten gitaar

als ik van een van de snaren een grappige ring

met een zilveren bloemenknop erop in mekaar

zou geknutseld hebben. In de monocultuur

van ons mieren, zorgt een bepaald zuur op

ons lichaam ervoor dat vijanden ons nooit

aanvallen of opeten zullen omdat we nooit

smakelijk zijn. We vlechten dan ook een nest

van wilgentakken en dit alvorens ene J. Edgar

Hoover ons in de boeien slaat wegens een stel

niet-patriottische voorliefdes en we zullen ook

wonen in dat nest, in een groot woud waar niet

langer hout voor slaapkamers in de stad gekapt

mag worden. We nemen ook telefoons mee uit

onze oude huizen en knippen met een roestige

schaar de draden ervan stuk. We rijden nog een

keer met een Opel door het plastic beschermlint

van de carwash, we maken nog een spin met de

gierende banden op het asfalt, zodat een zwarte

afdruk achterblijft en dan vragen we ons weer af

waar we wonen. Of andere weggebruikers thans

vloeken in de trant van ‘constant-die-’n-Opel’ in

een achteruitkijkspiegel, omdat ze niet begrijpen

dat we ook werkelijk naar Istanbul onderweg zijn.