bier gebrouwen in een eikendop

Het is in je tuin bijna 7 am.

Er is de brem die beweegt.

Wie is daar – die zo beeft?

Het ebben is er. Helemaal.

Je kwam en vroeg om monden.

Je dacht dat er in de ochtenden

verdraaid zeker ingepakte lege

woorden, te vernietigen waren.

Je dacht dat er in de zilveren tuin

die met de paardenharen, een stel

wisselkinderen waren, om indruk

op te maken, en je vergiste je niet.

Mijn jeugd, die is gemaakt van het

ruisen in de berken, zei ik. Maar je

kocht met zilverfolie (vol chocola)

die je in repen sneed, zoals Dido er

kerfde van een ossenhuid om Carthago

mee te bouwen, – je kocht mijn kerken

op papier, waarin ik onzichtbare letters

wiste. Polyfonie is je sterke kant vanaf

nu. Je doet ook nooit ’t gewone, noch

‘t volkomene. Immer eerder een tocht

naar het maanlicht maak je, zonder je

gezicht aan opgediste mist te branden.

Er is voor alles een eerste keer. Je keek

in mijn tong en vond er stierenvechters

met een rode doek, verwilderde touwen

waarmee je mijn ogen dichtbond. Mijn

boek van de uren werd een gedicht dat

gedachten helden in cirkels liet vangen

tot, net als een schilder, je doofstomme

conventie, van maan en muren straalde

met de aren in je haren, met de winkels

nog open tot middernacht, op deze dag

van winterwende, zeven dagen waarbij

de afwezigheid van de goden afsterven

zal en de vogels communiceren in het

zuiden en alles, wat gezegd wordt, tot

schaduw van balancerende taal wordt

gemaakt. Met lederen bloesems, echt.

Grijsdraaiende nachten worden in het

dressoir gestopt: platen van N. Drake

die jonger worden als wijn in een ton

die stukgeslagen is bij volle maan en

zo terug in de tijd worden gezwierd

door een stilte die in jouw hart mag

wonen. Tot jouw zon besmet wordt

door een zwarte afgestreken lucifer.

Ochtend. En dat wil zeggen dat wij

tochten beginnen, naar theaters van

steen in het gras, halve ruïnes. Wat

makkelijk lijkt, zoals een eierschaal.